'Het woord op afstand', de titel is van belang voor een goed begrip van Hollanders' vormgeving. De woorden zijn gereduceerd tot vier letters: het vignet van de vereniging dat verhoogd is aangebracht en liggend, op de horizontaal, gelezen moet worden. De signatuur van de beeldhouwer moet staand gelezen worden. Dan blijkt hoe cruciaal de horizontale inkerving is. Hij markeert de verhoging en de verdieping, vormen die op de keerzijde in hol en bol terugkeren. Het is dus niet alleen een scheiding tussen boven en onder maar ook tussen voor en achter. Dat is weer afhankelijk van welke kant men begint want er is geen hiërarchie tussen voor- en keerzijde. Steyn wijst er op hoezeer deze penning in het verlengde ligt van Hollanders' monumentale werk. Zijn beelden kenmerken zich door een in elkaar schuiven van vaak ronde vormen. Een beeld is gebonden aan zijn stand in de ruimte, een penning aan zijn vormgeving in de cirkel. Hollanders' beelden tonen vaak een verdichting van de vorm; hier bij zijn penning zien wij een uiteenschuiven binnen de gegeven cirkel. Een foto maakt niet goed duidelijk hoe sterk de tactile wisselwerking tussen beide zijden is. Steyn stelt: 'Het is een penning die in de hand gehouden moet worden om te ervaren hoe de abstracte beeldtaal vanuit de hand ontstaan is. Overal voelen we de de maat van een vinger, de druk van een duim, kneepjes van de hand. De penning heeft in het veld van de kunsten een sterk haiku-achtig karakter en is niet los te denken van natuurassociaties. Belangrijk is het geringe patina: als een vettige pasgevallen kastanje, glans'.