Mijn moeders duet

Uit het artikel Beeldenaar 2019-3:

"De penning heet Mijn Moeders Duet omdat het over mijn overleden moeder gaat en dus onvermijdelijk ook over mij en mijn levenswerk. Het belichaamt veel van mijn thema’s en is een hoogtepunt van de vele materialen die ik tot nu toe heb onderzocht en gebruikt. Het proces van het maken bleek een ware slalom te zijn. Mijn moeder leed aan de ziekte “Chorea”, een hersenweefselontsteking waarbij alle verbindingen met de buitenwereld uitvallen behalve twee dansende armen. Vandaar die naam. Voor mij voerden haar dansende armen een choreografie uit, een dans met haar ziekte, een duet met de dood. Die beide zijden van leven en dood moesten dan ook tegelijkertijd zichtbaar zijn. Rond die tijd maakte ik beelden met het thema “wave” en ook werd ik getroffen door de dansende armen van mijn moeder. Het was het startpunt van een hele cyclus waarvan de Duet-penning het resultaat is. Een wave is een beweging die wordt doorgegeven: een dans op zichzelf, een choreografie. Veel van mijn werk gebruikt dit thema, maar ook dat van weven: beide begrippen drukken verbondenheid en samenwerking uit in beweging: beurtelings omhoog en omlaag, maar ook van links en naar rechts, zoals schering en inslag. Vrouwen weefden traditioneel wandtapijten en gobelins voor het vieren en herdenken van cyclische gebeurtenissen in het leven: geboorte en sterven, huwelijk en oorlog, zoals ook penningen gebeurtenissen vastleggen. In mijn beelden weefde ik vaak op de computer, bijvoorbeeld de transparante ontmoetingstapijten- serie voor het Regionaal Opleidingscentrum in Utrecht en de geprinte tapijten op transparant acrylaat in Steenwijk. Deze penning is om mijn moeder te herdenken. Ik weef hiervoor met linten van papier, ijzerdraad en acrylaat een beeld. Haar hoofd op het kussen, haar armen rondom. Zoals ik altijd doe, fotografeer ik de verschillende fasen in het maakproces van een kunstwerk, dus ik nam mijn draadfiguur mee naar buiten. En daar was de zon, die een prachtig schaduwbeeld maakte. Ik werk trouwens vaak in mijn grote beelden met acrylaat dat mooi gekleurde schaduwen geeft. Zou het niet geweldig zijn om de figuur en het schaduwbeeld samen te laten vallen? De fragiele draadfiguur en zijn silhouet, gecombineerd tot één penning? Maar toen ik dacht aan vitrines waarin het licht altijd onvoorspelbaar is besloot ik om een dubbelportret te maken: het draadportret en zijn silhouet, afzonderlijk. Het geprojecteerde silhouet, maakte ik van karton. Maar deze versie had niet het beoogde schaduweffect. Het moest diffuser worden, transparanter. Misschien zou het beter werken met transparant acrylaat? Ik nam het model opnieuw naar buiten om hem op verschillende manieren te laten belichten. Dit resulteerde in een reeks verschillend gevormde silhouetten, afhankelijk van de zonnestand. Deze silhouetten voelden samen met het eerste draadportret, of ze het duet konden dansen dat ik in gedachten had: leven en dood, dezelfde gezichten uit een andere tijd, maar nog steeds verbonden. Een silhouet is in feite ook een evenbeeld, en dus zou het schaduwbeeld gemaakt moeten zijn van hetzelfde “vlees en bloed” als het eerste beeld. Bovendien waren het karton en het acrylaat platte afbeeldingen. Ik wilde dat de penning een meer sculpturale expressie kreeg."