Belle van Zuylen

Paulus Reinhard, geboren te Utrecht, volgde zijn opleiding aan de Jan van Eyck Akademie te Maastricht onder leiding van Prof. F. Carasso. Hij is lid van de Nederlandse Kring van Beeldhouwers. Zijn werk bevindt zich in diverse musea, openbare en particuliere collecties in Nederland, Frankrijk, Italië en Zuid-Amerika. Hij voert monumentale opdrachten uit in hout, steen en brons. Daar het slot Zuylen niet ver van mijn ouderlijk huis is gelegen, bezocht ik als kind op lange wandelingen met mijn vader de omgeving van het kasteel en zag dan het silhouet van het slot waar eens Belle van Zuylen woonde. Het is om die reden dat ik de Vereniging voor Penningkunst voorstelde een penning te vervaardigen gewijd aan deze bijzondere vrouw. Gebruik makend van de vorm van haar karakteristieke hoofd met het kapsel uit die tijd, vond ik een vormgeving, waarin ik de details van het gezicht weg liet. De handtekening ernaast vond ik in een van haar brieven. Op de keerzijde van de penning prijkt het kasteel met op de voorgrond de bekende "slangenmuur", met daarnaast de tekst uit een van haar muzikale werken die ik van toepassing vond op haar leven. Zie ook de [website van Paulus Reinhard](http://www.paulusreinhard.nl/). Uit Louk Tilanus' Handzame Sculptuur: De meest bijzondere schrijver die de achttiende in Nederland heeft voortgebracht: Isabella Agnetha Elisabeth van Tuyll van Serooskerken (1740-1805) die schreef onder de naam Belle van Zuylen, ook wel Isabelle de Charrière, de naam van haar latere echtgenoot. Zij schreef in de internationale omgangstaal van die tijd, het frans; daardoor is haar werk in Nederland relatief onbekend gebleven. Door de tiendelige uitgave door Van Oorschot is de belangstelling, ook internationaal, toegenomen. Zij was het voorbeeld van een verlichte geest. Reinhard, leerling Van Carasso, heeft maar zeer gedeeltelijk het bekende portret Van Maurice Quentin de la Tour tot uitgangspunt genomen. Het opgestoken haar en de elegante hals zijn aanwezig; maar het gezicht is een schim, als bij een afgesleten munt. Het profiel wordt versterkt door een diepe groef waarvan de aanzet boven aan de penning zit, en dit geeft een natuurlijke onregelmatigheid. In haar eigen rococohandschrift staat haar naam. De keerzijde geeft een impressie van het kasteel Zuylen, dat er thans heel anders uitziet. Reinhard heeft er een sprookjesslot van willen maken met beneden de 'slangenmuur' waar Belle als meisje speelde. Een slangenmuur is een ongestutte éénsteensmuur, die door zijn verticale golving zijn stijfheid krijgt. 'L'amour est un enfant trompeur'. De liefde is een bedrieglijk kind. Dit is ontleend aan een gedichtje van de schrijfster; Reinhard koos die regel omdat hij die karakteristiek achtte voor het leven Van Belle van Zuylen. Haar leven was inderdaad niet bijster gelukkig, maar haar romans, novellen en ontzaglijke hoeveelheid brieven zijn prachtig. Dat blijft met de visie van de beeldhouwer